«Η εθνική έχει γίνει πιο ανταγωνιστική. Χάνει μεν, αλλά δεν διασύρεται. Ηττάται, αλλά πωλεί ακριβά το τομάρι της. Δεν κερδίζει, αλλά παίζει μπάλα.
Η εικόνα της Κύπρου σε Βοσνία, Ρουμανία και Αυστρία είναι «anything, but». Οτιδήποτε άλλο εκτός από την εικόνα μιας φοβικής ομάδας που ταμπουρώνεται, παίζει κλεφτοπόλεμο και σταυρώνει τα δάχτυλά της να «της κάτσει» μια στιγμή, μια ευκαιρία, μπας και «κλέψει» κάτι.
Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα παίζει, πιέζει, προσπαθεί, διεκδικεί. Χωρίς ακόμη να έχει γίνει ομοιογενές σύνολο, χωρίς ακόμη να έχει «μασκαρέψει» όλες τις αδυναμίες του, χωρίς ακόμη να έχει αποκτήσει ξεκάθαρη αγωνιστική ταυτότητα, καταθέτει στο χορτάρι τη δική του «πρόταση», τη δική του ιδέα για το παιχνίδι».
Εάν υποτεθεί πως όσα έγραφε στις 9 Σεπτεμβρίου το SPORTIME έχρηζαν επικύρωσης κι επιβεβαίωσης, η ανάγκη αυτή ικανοποιήθηκε από την εθνική Κύπρου με το 2-2 κόντρα στη Ρουμανία, στο ΓΣΠ.
Στον Άκη Μάντζιο αξίζει και αρμόζει να πιστωθεί -πριν και πάνω απ’ όλα- ένα πράγμα. Αποδείχθηκε άνθρωπος του λόγου του. Παραμονές τις επίσημης πρεμιέρας του στον πάγκο, τον περασμένο Μάρτιο, ο 56χρονος είχε δηλώσει ευθαρσώς: «Διαπίστωσα πως υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στη νοοτροπία. Στις κουβέντες που κάναμε με τους παίκτες τους έδωσα να καταλάβουν ότι, όταν έρχονται στην εθνική, αυτή θα είναι η προτεραιότητά τους. Πρώτος στόχος είναι να χτίσουμε κάτι ωραίο, ένα γκρουπ που θα δίνει και την ψυχή του γι’ αυτήν την ομάδα. Μετά θα έλθουν και τα αποτελέσματα».
Τον περασμένο Ιούνιο κατέστησε ακόμη πιο σαφές τι εννοούσε και ήθελε: «Από την πρώτη στιγμή ζήτησα από τους ποδοσφαιριστές να έρχονται με όρεξη και χαμόγελο, να έχουν την εθνική πρώτη προτεραιότητα. Αυτό είναι το πρώτο συστατικό. Οι τακτικές και τα υπόλοιπα έρχονται στην πορεία. Όσοι έρχονται με κρύα καρδιά και έχουν την εθνική δεύτερη προτεραιότητα, δεν έχουν θέση στην ομάδα».
Με αυτές τις θέσεις, τις οποίες επιβεβαίωσε εμπράκτως (με τις κλήσεις και με τη διαχείριση του υλικού) ο Μάντζιος «κέρδισε» τα αποδυτήρια και μαζί το μεγαλύτερο στοίχημα: ενέπνευσε τους διεθνείς να γουστάρουν να παίζουν με το εθνόσημο.
Μόλις συνέβη αυτό, όλα τα άλλοθι για τις αποτυχίες της περασμένης δεκαετίας (ποιότητα, χαρακτήρας και χρόνος συμμετοχής των Κυπρίων παικτών) κατέρρευσαν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα...
