Προκάλεσε ερωτήματα η επιλογή του Καρσέδο να παρατάξει την ομάδα του με ένα διαφορετικό τρόπο -σε θέσεις και πρόσωπα- στον τελικό κυπέλλου με την ΑΕΚ.
Πράγμα που μπέρδεψε πολύ την Πάφο. Και ως προς τη κατοχή, όσο και στο «χτίσιμο» των επιθετικών της προσπαθειών από την άμυνα, ή το ψηλό και μεθοδικό πρέσινγκ που τη χαρακτήριζε. Γενικότερα της συνοχής της.
Η μη διαθεσιμότητα του Κορέια, ανάγκασε τον Καρσέδο σε αυτό το παιχνίδι να ανακατέψει την «τράπουλα» πολύ περισσότερο, απ’ ότι στα προηγούμενα.
Γιατί για να είμαστε ειλικρινής, όση ποιότητα και να υπάρχει στην ομάδα, έλειψε η εκρηκτικότητα του και η συνοχή που είχε η Πάφος με αυτόν ως εξτρέμ και τον Μπρούνο στο δεξί αμυντικό άκρο.
Ο Τάνκοβιτς και ο Ντράγκομιρ δεν... τράβηξαν. Ο Γκολντάρ μπερδευόταν με τον Σούνιτς, ο Πέπε προσπαθούσε να συνδέσει τις γραμμές. Τίποτα δεν της βγήκε στο παιχνίδι, όπως σχεδιάστηκε τουλάχιστον από τον Ισπανό προπονητή, ενώ ούτε οι παίκτες από τον πάγκο έδωσαν αυτό το κάτι παραπάνω.
Το φινάλε της σεζόν μπορεί να μην ήταν το ιδανικό. Μπορεί να μην έκλεισε τη χρονιά όπως πέρσι, μπορεί να μην έκανε το back to back στο θεσμό, αλλά ουδείς μπορεί να νιώθει πικραμένος, παρά μόνο περήφανος για τα όσα πέτυχε αυτή η ομάδα.
Μπορεί να έχει χαθεί ένας τίτλος, γνωρίζοντας ότι μπορούσε να διεκδικηθεί περισσότερο στη κανονική διάρκεια του παιχνιδιού, ή να κερδηθεί σε μια στιγμή (βλ. χαμένο πέναλτι του Γκολντάρ), αλλά μη ξεχνάμε ότι έχει κατακτηθεί ο μεγαλύτερος...
