Κόνορ Γκόλντσον, Λέον Μπαλόγκουν, Άλεξ Μουσούντα, Μίλος Μάτισικ, Αμπντουλαγέ Σο.
Με πέντε παίκτες για τις δύο θέσεις των στόπερ χρειαζόταν ο Άρης ακόμη έναν κεντρικό αμυντικό, όπως ο Ντάβιντ Λέλε που έγινε το πρώτο του απόκτημα από το χειμερινό παζάρι;
Ποσοτικά και εκ πρώτης όψεως η απάντηση ρέπει προς την άρνηση, ωστόσο μια πιο προσεκτική ματιά φανερώνει ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό και ανατρέπει τα δεδομένα.
Ο Σο δεν έχει παίξει λεπτό, ο Μάτισικ μόλις 49, ο Μουσούντα έχει παίξει ως βασικός στη φυσική του θέση μόλις δύο φορές, ο Μπαλόγκουν έχει χάσει ήδη επτά (από τα 20 παιχνίδια), ο Γκόλντσον τρία.
Η κατάσταση είναι τέτοια, ώστε ο τρίτος σε λεπτά συμμετοχής στο κέντρο της άμυνας είναι ο (δεξιός μπακ) Στιβ Γιαγκό, ο οποίος πλειστάκις έχει αποδειχθεί «αχίλλειος πτέρνα» στη συγκεκριμένη θέση.
Με τον Λέλε η «ελαφρά ταξιαρχία» αποκτά έναν (κατά πολύ) νεαρότερο στόπερ από αυτούς που έχει πορευτεί μέχρι στιγμής, ο οποίος έχει το ύψος (1,90μ.) που λείπει από τον Γιαγκό και για καλό του πόδι το αριστερό, κάτι που δεν ισχύει για κανέναν άλλον από τους προαναφερθέντες παίκτες του Άρη!
Εάν αποδειχθεί ταχύς και (κυρίως) αξιόπιστος, ο λεμεσιανός σύλλογος θα έχει αυξήσει τόσο την ποιότητά όσο και το βάθος του στη συγκεκριμένη θέση.
Από τώρα, ωστόσο, μπορεί να γίνει η διαπίστωση πως στην «ελαφρά ταξιαρχία» έκαναν σωστή εκτίμηση στην ανάγκη ενίσχυσης που υπήρχε στη συγκεκριμένη θέση. Το περασμένο καλοκαίρι τα δεδομένα δεν συνέκλιναν προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση, αλλά η πραγματικότητα του αγωνιστικού χώρου αποδείχθηκε εντελώς διαφορετική.
