Οι «λέοντες» μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο, με υποσχέσεις, ωστόσο, ολοκλήρωσαν μία ικανοποιητική προσπάθεια χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, παρόλο που η εικόνα ήταν καλύτερη σε σύγκριση με τον αγώνα απέναντι στον Ολυμπιακό. Στο άδειο «Alphamega» οι παίκτες αγωνίστηκαν με διάθεση, έδειξαν ενέργεια, ωστόσο, μόλις η ομάδα βρέθηκε πίσω στο σκορ από το τέρμα του Καμπρέρα (26΄) η αντίδραση δεν είχε διάρκεια ούτε «τεράστιες» φάσεις στα καρέ του Αλομέροβιτς. Το πρόβλημα δεν είναι η μία λάθος αμυντική συμπεριφορά στη συγκεκριμένη φάση του γκολ, αλλά ότι αυτό το πλήγμα λειτούργησε ως «στοπ» στις «απειλές» της, αντί να λειτουργήσει ως σπινθήρας για ολική αντεπίθεση, έμοιαζε να «βαραίνει» τα πόδια και τις αποφάσεις των παικτών.
Η ΑΕΛ βγάζει συχνά δύο πρόσωπα, εκείνο της ομάδας που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τον οποιονδήποτε αντίπαλο και εκείνο που δείχνει εύθραυστη ψυχολογικά όταν το παιχνίδι στραβώσει, όπως με τον Ολυμπιακό και τώρα με τους Λαρνακείς. Η συλλογική αυτοπεποίθηση πως ακόμη και όταν μένεις πίσω στο σκορ, μπορείς να γυρίσεις ένα τέτοιο ντέρμπι φαίνεται να απουσιάζει κάποιες φορές, παρόλο που ο Ούγκο Μάρτινς είναι ένας προπονητής που δίνει σαφέστατες οδηγίες και δεν τα παρατά ποτέ με τις κινήσεις του.
Η ΑΕΛ καλείται να λειτουργήσει με πείσμα και με πιο αντιδραστικό τρόπο σε τέτοιες βραδιές, ειδικότερα από τη στιγμή που διεκδικεί την είσοδο στην πρώτη εξάδα του πρωταθλήματος. Κανείς φίλαθλος των «λεόντων» δεν επιθυμεί η ομάδα να κινείται στο μεταίχμιο μεταξύ εξάδας και μεσαίων θέσεων, επιθυμεί διακρίσεις. Το μήνυμα του συγκεκριμένου αποτελέσματος (0-1) είναι σαφές. Η ΑΕΛ εάν θέλει πραγματικά να «πατήσει» εξάδα και να κάνει υπερβάσεις, χρειάζεται άμεση αναβάθμιση στη νοοτροπία όταν κάτι στραβώνει στο γήπεδο, συν τις προσθήκες, οι οποίες θα τη βοηθήσουν για κάτι καλύτερο μέσα στο 2026.
