Εάν οι νεοεισελθόντες Ροντρίγκες και Μάρκες δεν συνδυάζονται επιτυχώς στη φάση του 85ου λεπτού, το άνευ νίκης σερί του Απόλλωνα θα εκτεινόταν σε τέσσερεις αγωνιστικές και η πτώση εκτός πρώτης εξάδας πριν τη διακοπή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς θα ήταν ένας ρεαλιστικός κίνδυνος.
Η όποια (κυρίως ψυχολογική) επίδραση από την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία θα είχε πάει… περίπατο, η γκρίνια και η κατήφεια θα στρογγυλοκάθονταν στο Κολόσσι «ναρκοθετώντας» εξ αρχής την προσπάθεια του Ερνάν Λοσάδα για ένα νέο ξεκίνημα.
Περιττεύει δε η όποια συζήτηση για το πώς θα διαμορφωνόταν το κλίμα σε περίπτωση (δεύτερης) ήττας από τη νεοφώτιστη Freedom24 Krasava ΕΝΥ.
Υπό αυτό το πρίσμα, το 1-0 στο «Αμμόχωστος-Επιστροφή» ήταν μια νίκη-βάλσαμο. Δεν συνοδεύτηκε από κάποια εμφανή αγωνιστική βελτίωση, δεν παρείχε την παραμικρή εγγύηση για καλύτερα πράγματα στο μέλλον, αλλά δημιούργησε τις προϋποθέσεις για μια όσο το δυνατόν ομαλή μετάβαση από την εποχή Αυγουστή στην επόμενη μέρα.
Η επικράτηση, συνεπώς, ήταν πολύτιμη. Δίκαιη, αλλά και… παράλογη. Όσο αντιφατικό κι αν ηχεί. Στη διάρκεια των 90 λεπτών ο Απόλλωνας ήταν η συγκριτικά καλύτερη ομάδα και άξιζε ένα γκολ.
Το οξύμωρο ήταν πως δεν το βρήκε στο διάστημα που ήταν καταφανώς ανώτερος, ήτοι πριν την ανάπαυλα, αλλά στο ημίχρονο που ήταν παντελώς ακίνδυνος, ήτοι στο δεύτερο.
Στην κατάσταση που ευρισκόταν ο λεμεσιανός σύλλογος αυτό είναι μια… υποσημείωση, ήσσονος σημασίας. Προπονητής και ομάδα «αγόρασαν» χρόνο και ηρεμία που είχαν απόλυτη ανάγκη για να δουλέψουν απερίσπαστοι.
Με το πέρας της διακοπής θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την περίοδο χάριτος και στον μεν και στη δε. Πολύ απλά γιατί τα χρονικά περιθώρια για να μην εκτροχιαστεί παντελώς ο Απόλλωνας από τους στόχους του θα αρχίσουν να στενεύουν επικίνδυνα.
