Από το κακό στο χειρότερο.
Αυτή είναι η αίσθηση που βγάζει η ΑΕΛ έπειτα από τέσσερεις αγωνιστικές στο νέο πρωτάθλημα.
Ο ενθουσιασμός και η αισιοδοξία της νίκης επί του Ολυμπιακού στην πρεμιέρα (2-0) «έσβησαν» γρήγορα: την «με-κάτω-τα-χέρια» ήττα από την ΑΕΚ (2-0) ακολούθησε η «στο-παρά-ένα» ισοπαλία με τον Εθνικό Άχνας (2-2) που με τη σειρά της έδωσε σκυτάλη στον διασυρμό από την Ομόνοια (5-0).
Η καμπύλη εξέλιξης και προόδου της ομάδας είναι ξεκάθαρα καθοδική και αυτό είναι το πρώτο που χρεώνεται ο Πάολο Τραμετσάνι. Ατυχώς γι’ αυτόν, όχι και το μοναδικό.
Αφουγκραζόμενος τη δυσαρέσκεια της κερκίδας ο Ιταλός συγκατένευσε στην αλλαγή συστήματος. Τοιουτοτρόπως παραδέχτηκε πως αφ’ ενός ούτε ο ίδιος πίστευε ακράδαντα στην καταλληλότητα του 3-4-2-1 (ή του 3-5-2), αφ’ ετέρου είναι ευεπηρέαστος έξωθεν -και αυτό ουδέποτε εμπεδώνει την αυθεντία ενός προπονητή στα μάτια των παικτών του.
Σαν να μην έφτανε αυτό, ο 55χρονος είχε και άκρως ατυχείς «εμπνεύσεις» για τη στελέχωση του 4-2-3-1 που εμφάνισε στο ΓΣΠ. Ακόμη κι εν τη απουσία των Σινγκ και Ζράντι τον ρόλο του δεξιού εξτρέμ θα μπορούσαν να είχαν «ντύσει» πολύ καλύτερα ο Μακρής ή ακόμη και ο Κονσεϊσάο (σε αυτήν την περίπτωση με τον Παναγιώτου σε ρόλο δεξιού μπακ).
Με την επιλογή του Μιλοσάβλιεβιτς η ΑΕΛ δεν είχε ισορροπία, δεν ήταν λειτουργική, δεν κρατούσε και δεν κυκλοφορούσε την μπάλα αποτελεσματικά. Ούτε αυτό αντιλήφθηκε εγκαίρως ο Τραμετσάνι, ο οποίος προχώρησε σε αλλαγές μόνο μετά την πάροδο ενός δεκαλέπτου από το 2-0.
Το κερασάκι στην τούρτα; Αρκέστηκε μόλις σε δύο κινήσεις (Μακρής, Φορεστιέρι) «ακυρώνοντας» με αυτόν τον τρόπο όσους παίκτες είχε στον πάγκο, καθώς φανέρωσε έλλειμμα εμπιστοσύνης προς την ικανότητά τους να βοηθήσουν την ομάδα και να αλλάξουν την εικόνα της αναμέτρησης.
Η πλήρης ανάληψη της ευθύνης για τη βαριά ήττα ήταν, κατόπιν τούτου, η ελάχιστη αυτονόητη υποχρέωση. Επ’ ουδενί όμως επαρκής για να δικαιολογήσει την άκρως πλημμελή προετοιμασία και διαχείριση του αγώνα εκ μέρους του.
