Η παλικαρίσια ισοπαλία στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» θα… ακυρωνόταν ως ένεση αυτοπεποίθησης, εάν την ήττα από τον Απόλλωνα ακολουθούσε γκέλα κόντρα στην Ομόνοια Αραδίππου.
Η νίκη στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» ήταν εκ των ων ουκ άνευ. Αφ’ ης στιγμής ήλθε, τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα για τους «γαλάζιους» -όχι όμως και ασήμαντα.
Ο Χουάν Κάρλος Καρθέδο ήξερε, όπως δημόσια παραδέχτηκε μετά το πέρας του αγώνα, αφ’ ενός τη δυσκολία της μετάβασης (και κινητοποίησης) των παικτών του από το Τσάμπιονς Λιγκ στη Cyprus League, αφ’ ετέρου τους κινδύνους της αναμέτρησης με τα «περιστέρια».
Παρά το 2-0 ο Ισπανός μπορεί να αισθάνεται δικαιωμένος και για το μεν και για το δε. Η ομάδα του ήλεγξε σε μεγάλο βαθμό τον ρυθμό, όμως δεν επιβλήθηκε, δεν κυριάρχησε επί του αντιπάλου. Η απόδοση δεν ήταν ελκυστική, ούτε πειστική.
Η κόπωση από την υπερπροσπάθεια (και με παίκτη λιγότερο για πάνω από μία ώρα) κόντρα στον Ολυμπιακό Πειραιώς είναι, αναντίρρητα, μια πραγματικότητα, η οποία ωστόσο δεν εξηγεί τα πάντα.
Η Πάφος FC μπήκε στο παιχνίδι με ξεκάθαρο στόχο να προηγηθεί, βρήκε τις ευκαιρίες, αλλά τις σπατάλησε (με κορυφαία το χαμένο πέναλτι του Πέπε στο 27’). Η διαφορά ποιότητας «μίλησε», εν τέλει, στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά ο Καρθέδο γνωρίζει άριστα πως οι κερδισμένοι βαθμοί είναι λιγότεροι χρήσιμοι από τις σημειώσεις που πήρε από το «Αντώνης Παπαδόπουλος».
Απέναντι σ’ έναν πιο ποιοτικό ή αποτελεσματικό αντίπαλο η εστία δεν θα είχε μείνει απαραβίαστη, η νίκη θα είχε τεθεί σοβαρά εν αμφιβόλω. Εν όψει αυτών των αγώνων, που είναι απολύτως βέβαιο ότι θα έλθουν, ο Ισπανός οφείλει να ανοίξει το ροτέισον.
Η φρεσκάδα του συνόλου είναι, δεδομένα, ένα ζητούμενο. Η ποιότητα, επίσης. Αλλά «το μάτι που γυαλίζει» διαφάνηκε ήδη πως (πρέπει να) είναι το Νο1 κριτήριο για τη στελέχωση της ενδεκάδας στις εγχώριες διοργανώσεις.
