Μα όταν σηκώνει το μπαστούνι ψηλά, μοιάζει πιο δυνατή από όλους γύρω της.
Η γιαγιά Φωτεινή Ευαγγέλου δεν κρατά απλώς το μπαστούνι της. Κρατά όλη την Ανόρθωση.
Την κρατά όπως την έζησε στα χώματα της Αμμοχώστου.
Την κρατά όπως την έκλαψε στην προσφυγιά.
Την κρατά όπως την τραγούδησε στις κερκίδες, χρόνια και χρόνια, χωρίς να λείψει ποτέ.
Μια γιαγιά που σήκωσε τη φωτοβολίδα ψηλά, λες και σήκωσε την ελπίδα όλων πως η Ανόρθωση δεν θα πεθάνει ποτέ.
Γιατί η Ανόρθωση είναι αυτό ακριβώς.
Είναι οι άνθρωποι που δεν σκύβουν.
Είναι οι καρδιές που δεν παραδίνονται.
Είναι το Π της πίστης που μένει όρθιο, όσες καταιγίδες κι αν έρθουν.
Είναι το δάκρυ που δεν ντρέπεται να κυλήσει για μια ομάδα που είναι κάτι παραπάνω από απλά μια ομάδα.
Είναι το φως που ανάβει μέσα στα πιο σκοτεινά βράδια, όταν όλα μοιάζουν χαμένα.
Η γιαγιά Φωτεινή δεν πήγε στην παρουσίαση για να την δουν.
Πήγε για να θυμίσει ποιοι είναι αυτοί που αγαπούν την Ανόρθωση.
Πως όταν αγαπά κανείς πραγματικά, δεν γερνά ποτέ.
Πως όταν υπάρχει πίστη, τα πόδια μπορεί να πονάνε, μα συνεχίζουν να περπατούν.
Πως όταν σηκώνεται το χέρι ψηλά για την Ανόρθωση, σηκώνονται μαζί και όσοι δεν μπορούν.
Η γιαγιά Φωτεινή είναι η Ανόρθωση.
Και όσο σηκώνει το μπαστούνι της ψηλά, η ελπίδα θα παραμένει ζωντανή πως αυτή η ομάδα,στο τέλος, θα βρει τον δρόμο της.
Γιατί υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που κρατούν την Ανόρθωση, με το ίδιο πείσμα, την ίδια πίστη, την ίδια αγάπη. Από το Π της γιαγιάς Φωτεινής, στο Π της πίστης και της φλόγας που καίει ακόμη!
