Η Μιάλμπι το βράδυ της Δευτέρας (20/10), είναι πρωταθλήτρια Σουηδίας και ζει πρωτόγνωρες στιγμές, βγαλμένες από τα πιο τρελά όνειρα και από τις πιο ανείπωτες σκέψεις ακόμη και των πιο αισιόδοξων.
Για να φτάσει σε αυτό το θαύμα όμως, η σουηδική ομάδα είχε μια πολύ δύσκολη διαδρομή, μια διαδρομή που θα μπορούσε να την είχε ρίξει στα τάρταρα των εθνικών κατηγοριών, αλλά με πείσμα και υπομονή τα κατάφερε.
Οικονομικά προβλήματα, φλερτ με τον υποβιβασμό στην τέταρτη κατηγορία, ένας παντελώς άπειρος προπονητής και μια τρελή πορεία. Έτσι έφτασε η Μιάλπι στο απόλυτο ποδοσφαιρικό όνειρο.
Ένα χωριό - ένα γήπεδο
Αν κάποιος είναι ή ζει στο ψαροχώρι Hällevik της Σουηδίας, λίγο πολύ γνωρίζει προσωπικά τα υπόλοιπα 1.484 άτομα που κατοικούν μαζί του. Και δεν είναι καθόλου απίθανο να είναι όλοι μαζί στο γήπεδο όταν παίζει η Μιάλμπι.
Σίγουρα θα δημιουργούν και μια ζεστή, οικεία και οικογενειακή ατμόσφαιρα, αφού ζουν στο πιο απομονωμένο μέρος της χώρας, το οποίο με το αυτοκίνητο, απέχει 6-7 ώρες από τη Στοκχόλμη και 3-4 ώρες από το Γκέτεμποργκ.
Επομένως σε κάθε αγώνα της ομάδας, το «Strandvallen», φιλοξενεί ντόπιους και μη, με την ίδια ζεστασιά. Βέβαια αν κάποιος από τους αντιπάλους θέλει να αποφύγει το αυθημερόν ταξίδι μπορεί να μείνει κυριολεκτικά έξω από το γήπεδο αφού βρίσκεται δίπλα σε ένα κάμπινγκ που ονομάζεται Campingvägen 44.
Βρήκε θέση στην ευρωπαϊκή ιστορία
Το γήπεδο αριθμεί 7.000 θέσεις και είναι από τα μικρότερα της κατηγορίας. Ωστόσο θα μπορούσε να χωρέσει σχεδόν πέντε φορές τον πληθυσμό του Hällevik. Το οποίο από το βράδυ της Δευτέρας γράφτηκε στην ευρωπαϊκή ιστορία.
Πώς; Έγινε ο μικρότερος οικισμός (με βάση τον πληθυσμό) που έχει αναδείξει ποτέ πρωταθλητή σε μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα της UEFA.
Και η ιστορία μπορεί να μεγαλώσει, αφού αν η Μιάλμπι το προσεχές καλοκαίρι προκριθεί στο Champions League, θα γίνει ο μικρότερος τόπος που θα εκπροσωπηθεί ποτέ στη φάση των ομίλων. Ένα ρεκόρ που κατέχει μέχρι σήμερα η Ουνιρέα Ουρζιτσένι (13.380 κάτοικοι).
Και αφού γίνεται λόγος για την ιστορία που έγραψε η Μιάλμπι, μπορεί να πάει ακόμη ένα βήμα παραπέρα. Αν στις τελευταίες τρεις αγωνιστικές προσθέσει 2 ακόμη βαθμούς στο σύνολο των 66.
Τότε θα σπάσει το ρεκόρ βαθμών (στην εποχή των τριών βαθμών ανά νίκη), το οποίο κατέχουν από κοινού η Μάλμε (2010) και η AIK (2018) με 67.
Δεν ήταν εύκολο, ήταν εξουθενωτικό
Ωστόσο για να φτάσει έως εδώ η Μιάλπι, δεινοπάθησε και το μονοπάτι δεν ήταν καθόλου βατό. Το αντίθετο. Είχε δάκρυα, υπομονή, εξάντληση και περιπέτεια.
Το 2016, αγωνιζόταν στην τρίτη κατηγορία και ήταν ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία, αποφεύγοντας τον υποβιβασμό στην τέταρτη κατηγορία με νίκη την τελευταία αγωνιστική. Λύτρωση της τελευταίας στιγμής, η οποία της έδωσε ώθηση να «κολυμπήσει» προς τα πάνω.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 2018 και το 2019, έφτασε σε διαδοχικές ανόδους και επέστρεψε στη μεγάλη κατηγορία.
Και δεν το έκανε ποτέ με μεγάλα συμβόλαια και άφθονο χρήμα, καθώς στη Σουηδία ισχύει ο κανόνας 50+1 (όπως και στη Γερμανία). Επομένως η Μιάλμπι δεν έχει πλούσιο ιδιοκτήτη που χρηματοδότησε την άνοδό της.
Η μεταμόρφωση ήρθε σιγά - σιγά και οργανικά, με συνετή οικονομική διαχείριση και επένδυση σε νεαρούς παίκτες, οι οποίοι εξελίσσονται και πωλούνται για να ενισχύσουν τα ταμεία.
Η φιλοσοφία αυτή φαίνεται και στο γεγονός ότι η ομάδα έχει μέσο όρο ηλικίας μόλις τα 24 χρόνια στη φετινή, πρωταθληματική της πορεία.
Όλη μια γροθιά για το καμάρι του χωριού
Ο αθλητικός διευθυντής Χάσι Λάρσον, που βρίσκεται στον σύλλογο από το 1979 και υπήρξε αρχηγός της ομάδας, έχει νικήσει δύο φορές τον καρκίνο, έναν όγκο στον εγκέφαλο και καρκίνο του προστάτη.
Εκείνος παρά τον δικό του «Γολγοθά», όταν ο σύλλογος κινδύνευε οικονομικά το 2016, εργάστηκε τρία χρόνια χωρίς αμοιβή, αφού δεν ήθελε να δει την αγαπημένη του ομάδα να χάνεται. Έβαλε το εμείς πάνω από το εγώ και έκανε αυτό που του έλεγε η καρδιά του.
Έπειτα ακολούθησε ο προπονητής Άντερς Τόστερσον ο οποίος διαγνώστηκε με χρόνια λεμφοκυτταρική λευχαιμία, μια μη επιθετική μορφή της νόσου.
Όπως είπε ο ίδιος στη Guardian:
«Σου λένε ότι δεν πεθαίνεις από αυτήν, αλλά με αυτήν. Προς το παρόν ζω κανονικά, απλώς ξέρω ότι τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν σε έξι μήνες».
Ωστόσο δεν σκέφτηκε ποτέ να αφήσει την ομάδα και κατάφερε να φτάσει στην υψηλότερη κορυφή.
Μάλιστα πριν αναλάβει ως προπονητής, ήταν διευθυντής σχολείου ενώ είχε και 10ετή θητεία στον στρατό.
Δεν είναι ο κλασικός τεχνικός που έχει κάποια καριέρα στους πάγκους, ούτε έχει την εμπειρία.
Όπως και ο βοηθός του, ο Μάριους Άξουμ. Ο Νορβηγός χωρίς προηγούμενη εμπειρία σε ανδρικό ποδόσφαιρο, διαθέτει διδακτορικό στη “οπτική αντίληψη στο ποδόσφαιρο”.
Η έρευνά του επικεντρώνεται στο scanning - τις ενεργές κινήσεις του κεφαλιού που κάνουν οι παίκτες για να «διαβάζουν» το γήπεδο πριν παραλάβουν τη μπάλα.
Και από ότι φαίνεται κατάφερε να βάλει σε εφαρμογή όλα όσα έχει μάθει από τις σπουδές του.
Οι καρποί της επιτυχίας
Η Μιάλμπι το βράδυ της Δευτέρας (20/10), νίκησε με 2-0 την Γκέτεμποργκ εκτός έδρας πήγε στο +11 τρεις στροφές πριν το τέλος και κλείδωσε μαθηματικά το πρωτάθλημα.
Με αυτόν τον τρόπο ζει το απόλυτο όνειρο, το ομορφότερο παραμύθι. Όλο το χωριό είναι στο πόδι και γιορτάζει ένα σπουδαίο επίτευγμα, του οποίου η ιστορία θα περάσει από γενιά σε γενιά.
Η στιγμή που η σουηδική ομάδα κλείδωσε τον τίτλο του πρωταθλήματος
