- Οι… great expectations και η ευτυχία μέσα στην «αποτυχία»
- Ιστορική βραδιά για Τίμπεργουλβς, εφιάλτης για SGA και Θάντερ
Είναι δύσκολο να κάνεις απολογισμό πριν καλά-καλά καθίσει η σκόνη ή πριν καν έχει ολοκληρωθεί η σεζόν. Όμως, κακά τα ψέματα, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός ήρθαν στο Άμπου Ντάμπι με αποκλειστικό στόχο να το σηκώσουν και αντ’ αυτού παρουσιάστηκαν πολύ κατώτεροι των προσδοκιών και έχασαν δικαιότατα από δύο ομάδες που παρουσιάστηκαν με πολύ υψηλότερο βαθμό συνοχής και πνευματικής ετοιμότητας. Και παρότι σε μια τόσο ανταγωνιστική Ευρωλίγκα που κρίνεται σε… μία συν μία βραδιές είναι σκληρό να μπαίνει η στάμπα της αποτυχίας όταν έχεις φτάσει στην τελική τετράδα, οι απαιτήσεις είναι πάντα υψηλές σε τέτοιους οργανισμούς που έχουν καλομάθει (ή... κακομάθει) σε νίκες και κούπες.
Η έκβαση των τελικών πρωταθλήματος που ακολουθεί και θα προσφέρει σε έναν εκ των δύο ένα αποκούμπι, δεν πρέπει να αλλοιώσει τη μεγάλη εικόνα για νικητές και χαμένους, αφού πολλά, αν όχι όλα, συμπεράσματα έχουν ήδη εξαχθεί και είναι αρκετά ασφαλή πλέον.
Ο κύκλος κάποιων έκλεισε και ο Ολυμπιακός πρέπει να αλλάξει…
Ουδείς αμφιβάλλει πως ο Ολυμπιακός παίζει το πιο όμορφο στο μάτι ομαδικό μπάσκετ στην Ευρωλίγκα τα τελευταία χρόνια. Μόνο όσοι έχουν οπαδικές παρωπίδες θα διαφωνήσουν. Ωστόσο μετά από τέσσερα σερί Final 4 χωρίς τίτλο παρότι τουλάχιστον στα δύο εξ αυτών πήγε ως πρώτο φαβορί, έστω και οριακά, είναι σαφές πως κάτι πρέπει να αλλάξει. Γιατί δεν μπορείς να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα όταν ακολουθείς την ίδια συνταγή. Μια συνταγή που αποδεικνύεται αποτελεσματική στην κανονική περίοδο, αλλά ανεπαρκής τουλάχιστον για το τρέχον format της διοργάνωσης, που ολοκληρώνεται σε δύο μεγάλα τεστ της μιας βραδιάς και δεν επιβραβεύει τη συνέπεια και τη σταθερότητα των 6-7 μηνών που προηγήθηκαν για να φτάσεις στο Final 4.
Είναι φανερό, κατ’ επανάληψη αποδεδειγμένο πλέον, πως ο Ολυμπιακός διαθέτει κάποιους παίκτες που έχουν κλείσει τον κύκλο τους στην ομάδα και που χωρίς να απαξιώνει κάποιος όσα πρόσφεραν ίσως θα ήταν προτιμότερο να κάνουν τόπο σε… νέο αίμα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν σίγουρα ο Φαλ και ο ΜακΚίσικ, λόγω ηλικίας και όχι μόνο, ενώ και ο Γκος παρά το φετινό του step up υστέρησε ξανά σε ένα πραγματικά πολύ μεγάλο παιχνίδι. Πίτερς και Μιλουτίνοφ πιθανώς δεν αξιοποιήθηκαν όσο άξιζαν από συμπαίκτες, προπονητή και σύστημα, ο Έβανς δεν μπορεί να αξιολογηθεί μετά από μια ολόκληρη σεζόν στην απραξία, ενώ στον Βιλντόσα δεν αρκούν μερικές εκλάμψεις σε ελάχιστα παιχνίδια για να κρατήσει θέση στο ρόστερ και στον Ράιτ δεν μπορεί να δοθεί τίποτα περισσότερο από τη θέση του τρίτου σέντερ. Οι μόνοι πραγματικά ανέγγιχτοι στο ρόστερ είναι οι Φουρνιέ, Βεζένκοφ, Παπανικολάου, Γουόκαπ και (ο αδικημένος) Λαρεντζάκης, λόγω ποιότητας, εμπειρίας ή/και ελληνικού διαβατηρίου σε μια εποχή που οι γηγενείς αναζητούνται με το δίκανο. Σε αυτή την κατηγορία δεν ανήκουν οι Μήτρου-Λονγκ και Ντόρσεϊ, που λογικά θα χαιρετήσουν...
Το μεγάλο ερωτηματικό είναι τι θα συμβεί με τον Γιώργο Μπαρτζώκα. Κανείς δεν αμφισβητεί τις προπονητικές του ικανότητες, ωστόσο μετά το κάζο του ημιτελικού έχουν αρχίσει να αμφιβάλλουν ακόμη και οι πιο σκληροπυρηνικοί υποστηρικτές του. Ο κόουτς δέχεται σκληρή κριτική κι όχι αδίκως γιατί η ομάδα του παρουσιάστηκε παντελώς ανέτοιμη, πρωτίστως πνευματικά (ευθύνη που βαραίνει, βεβαίως και τους ίδιους), σε ένα ακόμη Final 4. Η πίεση που ήταν ήδη μεγάλη πριν το Άμπου Ντάμπι έχει γίνει πλέον αφόρητη και ειδικά αν χαθεί και το πρωτάθλημα θα γίνει αποπνικτική. Όλα τα σενάρια είναι πιθανά, ενώ την απάντηση για το τι μέλει γενέσθαι κάνει πιο δύσκολη το γεγονός ότι η προπονητική αγορά δεν βρίθει ακριβώς και ανθρώπων που θα έρθουν, θα έχουν την εμπιστοσύνη του κόσμου, θα αντέξουν την αφόρητη πίεση του οργανισμού για τίτλους και θα φέρουν τρόπαια. Ίσως ο μοναδικός που μοιάζει να έχει τα φόντα και την έξωθεν εμπιστοσύνη και υπομονή να ήταν κι αυτός που έβαλε τον Ολυμπιακό σε αυτή την κρίση, ο Βασίλης Σπανούλης.
Αν πάντως ο Γιώργος Μπαρτζώκας συνεχίσει λαμβάνοντας ψήφο εμπιστοσύνης από τη διοίκηση και έχει κι ο ίδιος τη διάθεση να υποβάλει τον εαυτό του σε ένα τέτοιο καθεστώς must win, είναι δεδομένο πως θα πρέπει να αναθεωρήσει κάποια πράγματα, ακόμη και να παρεκκλίνει μερικώς από τη φιλοσοφία του. Όπως για παράδειγμα να γεμίσει ένα ρόστερ με περισσότερους πρωταγωνιστές και λιγότερους ρολίστες, πέρα από την αναγκαία «ένεση» φρεσκάδας και αθλητικότητας που έχει ανάγκη εδώ και καιρό το ρόστερ.
Μερεμέτια μεν, σημαντικά δε για τον Παναθηναϊκό
Στον Παναθηναϊκό το κλίμα δεν είναι ανάλογα βαρύ, για τρεις λόγους: πρώτον, γιατί η ομάδα ακόμη έχει… λίπος να κάψει από την περσινή επική κατάληξη της σεζόν με Ευρωλίγκα μετά από 13 χρόνια και πρωτάθλημα με ανατροπή από το 0-2. Δεύτερον, γιατί οι «πράσινοι» έφτασαν δια πυρός και σιδήρου στο Άμπου Ντάμπι μετά από μια σεζόν με πολλά προβλήματα, που δοκίμασαν τις αντοχές τους . Και τρίτον γιατί ακόμη και σε μια πολύ κακή βραδιά στον ημιτελικό, ο Παναθηναϊκός πάλεψε μέχρι εσχάτων και δεν παραδόθηκε αμαχητί απέναντι σε έναν πολύ καλύτερο (τουλάχιστον για ένα βράδυ) αντίπαλο.
Η αλήθεια είναι πως ο Παναθηναϊκός πορεύτηκε ως το Άμπου Ντάμπι περισσότερο χάρη στις προσωπικότητές του και τη δυναμική του ΟΑΚΑ, παρά τη δυναμική του ως ομάδα, που δεν είχε καμία σχέση με αυτή που παρουσίασε στο δεύτερο μισό της περασμένης σεζόν. Ο τραυματισμός του αναντικατάστατου Λεσόρ δεν κατέστρεψε, όπως θα μπορούσε, τη σεζόν για τους «πράσινους», ωστόσο εκτός από το γεγονός ότι το κενό του δεν καλύφθηκε ποτέ επαρκώς σε άμυνα και επίθεση, απόντος ενός σημείου αναφοράς στο ζωγραφιστό, φορτώθηκαν αφόρητο βάρος οι χειριστές της ομάδας. Ίσως γι’ αυτό και ο Ναν, ο Σλούκας, ακόμη κι ο Γκραντ, να έφτασαν ασθμαίνοντας στην τελική ευθεία της σεζόν, ενώ πέρσι ήταν οι τρεις οδηγοί της ομάδας στην περιφέρεια. Χωρίς τον κορυφαίο σέντερ της Ευρώπης, με τα γκαρντ του να επωμίζονται πολύ περισσότερες ευθύνες από ό,τι θα έπρεπε, τον Γκριγκόνις στα πιτ και τους Μπράουν και Γιούρτσεβεν να απογοητεύουν (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων), ο Παναθηναϊκός-κακά τα ψέματα-ήταν φέτος στο «συν» μόνο λόγω της παρουσίας του Όσμαν.
Ο Εργκίν Αταμάν έχει, φυσικά, ευθύνες για την κακή εικόνα του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό με τη Φενέρμπαχτσε. Όμως ο Τούρκος τεχνικός έχει ένα συγκεκριμένο πλάνο, το οποίο βασίζεται στους χειριστές του κι όταν αυτοί δεν είναι στην κατάσταση που πρέπει, δεν υπάρχουν πολλά εναλλακτικά πλάνα δράσης. Σε αντίθεση, ωστόσο, με ό,τι συμβαίνει στον Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός έχει συγκεκριμένες βάσεις στις οποίες θα στηριχτεί και τη νέα σεζόν. Ο προπονητής, έστω και ελαφρώς φθαρμένος, παραμένει… σουλτάνος στον πάγκο του, ενώ υπήρξε η μέριμνα να «δεθούν» με πολυετή συμβόλαια οι παίκτες που έχουν αποδείξει ότι μπορούν να οδηγήσουν την ομάδα στην κορυφή. Ναν, Γκραντ, Σλούκας, Καλαϊτζάκης, Όσμαν, Χουάντσο, Μήτογλου και Λεσόρ δεν… αγγίζονται και σωστά, ο χρήσιμος στο ρόλο του Καλαϊτζάκης και οι αναγκαίοι για τον ελληνικό κορμό Μωραΐτης και Σαμοντούροβ παραμένουν, αλλά από εκεί και πέρα υπάρχουν αρκετά ερωτηματικά.
Ο Παναθηναϊκός έχει τον βασικό κορμό του σταθερό και «δεμένο», αλλά χρειάζεται μερεμέτια για να τον εμπλουτίσει. Μπράουν και Γιούρτσεβεν δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες και είναι λογικό να αποχωρήσουν, έστω κι αν ο πρώτος έχει ένα τεράστιο συμβόλαιο. Ο Γκέιμπριελ έδωσε πράγματα, κυρίως αμυντικά, κάτι που σε συνδυασμό με την πληθωρικότητα του Λεσόρ και το προσιτό του συμβόλαιο μπορεί να τον κρατήσει στο ΟΑΚΑ. Παπαπέτρου και Γκριγκόνις είναι ιδιαίτερες περιπτώσεις, για διαφορετικούς λόγους, καθώς είναι δύο παιδιά που έχουν προσφέρει αλλά ταλαιπωρήθηκαν από τραυματισμούς.
Οι επιδιορθώσεις που χρειάζεται ο Παναθηναϊκός πρωτίστως περιλαμβάνουν έναν τέταρτο (όχι απαραίτητα ιεραρχικά) γκαρντ αντί του Μπράουν και έναν ακόμη ψηλό που θα μοιράζεται τον ρόλο του δεύτερου δίπλα στον αδιαμφησβήτητα πρώτο (υγιή) Λεσόρ. Οι δύο αυτές κινήσεις, μαζί με αυτή του Τολιόπουλου που θα δώσει φρεσκάδα και έναν έξτρα πόλο σκορ στην περιφέρεια, μοιάζουν αρκετές για να γεμίσουν το οπλοστάσιο του Αταμάν. Έστω κι αν ο Τούρκος πάλι-λογικά-θα παίζει με τους 8-9 παίκτες που θα είναι σε καλύτερη μέρα.
ΥΓ: Βασίλης Σπανούλης και Σαρούνας Γιασικεβίτσιους έδειχναν από παίκτες ότι θα γίνουν εξαιρετικοί προπονητές. Όταν συνδυάζεις γνώση, ικανότητα, προσωπικότητα και νοοτροπία νικητή, που μεταγγίζεται στην ομάδα σου, είναι θέμα χρόνου να κερδίσεις. Και είναι ιδιαίτερο να βλέπεις δύο προπονητές που δεν ήταν... φανατικοί της άμυνας ως παίκτης, να αποτελεί αυτή την αφετηρία του παιχνιδιού στις ομάδες τους τώρα που είναι στην άκρη του πάγκου.
Πηγή sport-fm.gr
