Ο Βρετανός μηχανικός άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στον κόσμο των αγώνων, επηρεάζοντας σε βάθος όχι μόνο την εξέλιξη της F1, αλλά και την ασφάλεια των μονοθεσίων και κατά συνέπεια ολόκληρης της βιομηχανίας του αυτοκινήτου.
Ο Πίτερ Ράιτ αποφοίτησε από το Trinity College του Κέιμπριτζ το 1967, με πτυχίο στη μηχανολογία, πριν ξεκινήσει την καριέρα του στη Formula 1 – και συγκεκριμένα στην ομάδα της BRM, υπό την καθοδήγηση του Τόνι Ραντ.
Εκεί έκανε τα πρώτα του πειράματα με την αεροδυναμική του αμαξώματος, προσπαθώντας να παράγει άντωση (κάθετη δύναμη) όχι μέσω των κλασικών πτερύγων, αλλά μέσω του σχήματος του αυτοκινήτου.
Η ιδέα ήταν επαναστατική για την εποχή, όμως η έρευνά του ακυρώθηκε όταν ο οδηγός της ομάδας Τζον Σέρτις το ανακάλυψε και απαίτησε να σταματήσει, θεωρώντας ότι αποσπούσε πόρους από το ήδη προβληματικό αγωνιστικό πρόγραμμα της ομάδας.
Το 1969, ο Ραντ και ο Ράιτ αποχώρησαν από τη BRM και μετακόμισαν στη Specialised Mouldings στο Χάντινγκτον, εταιρεία που κατασκεύαζε αμαξώματα για αγωνιστικά αυτοκίνητα. Εκεί ο Ράιτ δημιούργησε την αεροδυναμική σήραγγα της εταιρείας, ικανή να δεχτεί μοντέλα σε κλίμακα 1:4 – μια εγκατάσταση που χρόνια αργότερα θα αγόραζε η Williams.
Ο Ράιτ πειραματίστηκε στη March 701 με ένα πολύ ιδιαίτερο σχέδιο των πλευρικών αεραγωγών, όμως η άντωση που παρήγαγαν δεν ήταν η αναμενόμενη. Όταν, όμως, πήρε μεταγραφή στη Lotus μαζί με τον Ραντ, βρήκε τη λύση: στις δοκιμές στο Imperial College συνειδητοποίησε ότι το κλειδί για τη δημιουργία αρνητικής πίεσης κάτω από το μονοθέσιο ήταν η αεροδυναμική στεγανοποίηση των πλευρών του δαπέδου, ώστε να μην εισέρχεται εξωτερικός αέρας.
Αυτή η ανακάλυψη οδήγησε στη δημιουργία της Lotus 78 και έπειτα της θρυλικής Lotus 79, με την οποία ο Μάριο Αντρέτι κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1978. Ήταν η εποχή που γεννήθηκε το ground effect – μια τεχνολογία που άλλαξε για πάντα την αεροδυναμική στη Formula 1 και χρησιμοποιείται και στο σημερινό πλαίσιο κανονισμών (2022-2025).
Παράλληλα, ο Ράιτ ήταν ο πρώτος μηχανικός που τοποθέτησε σύστημα καταγραφής δεδομένων (data logging) σε μονοθέσιο F1, εμπνευσμένος από αντίστοιχα συστήματα της αεροπορίας.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, επίσης, εργάστηκε στη Lotus Engineering όπου εξέλιξε την ενεργητική ανάρτηση – ένα σύστημα που επέτρεπε στο αυτοκίνητο να προσαρμόζεται δυναμικά στο οδόστρωμα.
Αν και η πρώτη εκδοχή του θεωρήθηκε πρόωρη, η τεχνολογία τελειοποιήθηκε το 1987 με τη Lotus 99T, με την οποία ο Άιρτον Σένα κέρδισε διαδοχικά στο Μονακό και στο Ντιτρόιτ χωρίς καν να χρειαστεί αλλαγή ελαστικών, δείχνοντας την αντοχή και την αποτελεσματικότητα της καινοτομίας.
Όταν η Lotus βρέθηκε σε οικονομική κρίση στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ο Ράιτ παρέμεινε στο πλευρό του Πίτερ Κόλινς, αναλαμβάνοντας ρόλο τεχνικού διευθυντή και συμβάλλοντας ώστε η ομάδα να επιβιώσει ως το 1994.
Μετά τον θάνατο του Σένα στην Ίμολα, ο τότε πρόεδρος της FIA, Μαξ Μόσλεϊ, τον κάλεσε να συμμετάσχει στη μεγάλη αναδιάρθρωση της ασφάλειας στο σπορ. Ο Ράιτ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των νέων crash tests, στη βελτίωση της προστασίας των οδηγών και στην ανάπτυξη τεχνολογιών όπως το HANS και το halo.
Πολλές από τις ιδέες του μεταφέρθηκαν και στα πολιτικά αυτοκίνητα, βελτιώνοντας την παθητική ασφάλεια στους δρόμους. Παράλληλα, ο Ράιτ ασχολήθηκε με την έρευνα για πιο αποδοτικούς κινητήρες και συστήματα ανάκτησης ενέργειας, πολύ πριν το πέρασμα της Formula 1 στην υβριδική της εποχή το 2014.
Πέρα από την τεχνολογική του κληρονομιά, ο Πίτερ Ράιτ ξεχώριζε και ως τεχνικός συγγραφέας και εκπαιδευτής, με σπάνια ικανότητα να εξηγεί περίπλοκες επιστημονικές έννοιες με απλότητα και πάθος. Υπήρξε ένας αληθινός πρωτοπόρος, που άφησε τη Formula 1 πιο ασφαλή και της αυτοκίνηση πιο προηγμένη.
Πηγή: sport24.gr
