Ρε, λέτε; Ο Μαξ Φερστάπεν επικράτησε μ' εμφατικό τρόπο στο Μπακού, τη στιγμή που ο Όσκαρ Πιάστρι εγκατέλειψε και μείωσε τη διαφορά του από την κορυφή στους 69 βαθμούς. Δεύτερος ο εκπληκτικός Ράσελ, ασύλληπτο βάθρο για τον Σάινθ!
Το πρώτο τους μεγάλο «μπαμ», σε δισκογραφικό επίπεδο, ήταν το 1995. Τότε κυκλοφόρησαν το maxi single Terror X Crew, το οποίο πήγε απροσδόκητα καλά σε πωλήσεις, με αποτέλεσμα ν' ανοίξει ο δρόμος σε μεγαλύτερη δισκογραφική.
Το 1997 ήταν η ώρα του «Η Πόλις Εάλω» που έγινε χρυσό και τους έβαλε για τα καλά στον μουσικό χάρτη. Έπειτα, σιωπή για μία διετία με πολλά ν' ακούγονται για το δημοφιλές συγκρότημα. Εν τέλει, το 1999 ήρθε η «Γεύση του Μένους», η καλύτερη, με διαφορά, δουλειά τους.
Σ' εκείνον τον δίσκο υπήρχε το εκπληκτικό κομμάτι «Η επιστροφή», αλλά και «Η μέθοδος του Προκρούστη».
Ευλόγως θ' αναρωτηθείτε πού στο καλό κολλάνε όλ' αυτά με τη Φόρμουλα 1. Απαντούμε: ο Μαξ Φερστάπεν επέστρεψε και φέρνει στα μέτρα του τον κάθε π#$#η.
Ο παγκόσμιος πρωταθλητής έχοντας στα χέρια του την πασιφανώς αναβαθμισμένη Ρεντ Μπουλ διέλυσε εκ νέου τον ανταγωνισμό (όπως είχε κάνει και προ 15 ημερών στη Μόντσα), παίρνοντας πανεύκολα την καρό σημαία στο Μπακού: εκκίνησε από την pole position, δεν απειλήθηκε ποτέ και πουθενά, πήρε την 67η νίκη της καριέρας του και δείχνει πως- υπό προϋποθέσεις και με όλους τους διαθέσιμους αστερίσκους του ουρανού υπ' όψιν- είναι ακόμη ζωντανός στη διεκδίκηση του 5ου διαδοχικού του πρωταθλήματος.
Σε αυτή τη μηχανοκίνητη παράταση ζωής συνετέλεσε και η... γκάφα του Όσκαρ Πιάστρι. Ο Αυστραλός πρωτοπόρος της βαθμολογίας είχε ένα κάκιστο τριήμερο εν γένει, με το αποκορύφωμα να έρχεται στον πρώτο γύρο του αγώνα όταν κι έχασε τον έλεγχο της ΜακΛάρεν του και εγκατέλειψε. Παρά το DNF του, ωστόσο, παραμένει το μεγάλο φαβορί για το τίτλο «χάρη» και στην αναιμική- για να μην πούμε τίποτα χειρότερο- σημερινή εμφάνιση του Νόρις.
Δεύτερος τερμάτισε ο (απίθανος φέτος) Τζορτζ Ράσελ που κάνει, τηρουμένων των αναλογιών, την καλύτερη σεζόν του και «κουβαλάει», ως ξεκάθαρο νο1, την Μερσέντες. Ο Άγγλος με μαεστρική οδήγηση και με το undercut στο... πλευρό του κατάφερε να σκαρφαλώσει έως και το P2, βάζοντας (μαζί με τον Αντονέλι, φυσικά), την ομάδα του πάνω από τη Φεράρι στους κατασκευαστές. Not bad at all, έτσι δεν είναι;
Ωστόσο, ήταν ο Κάρλος Σάινθ αυτός που έκλεψε τα φώτα. Και δικαίως: ο Ισπανός μπορεί να ήταν (και) τυχερός στις χθεσινές κατατακτήριες, όμως σήμερα απέδειξε πως είναι ικανός πέραν πάσης αμφιβολίας. Έχοντας στα χέρια του μια Ουίλιαμς πήρε την 3η θέση και ανέβηκε στο βάθρο πριν καταφέρει κάτι τέτοιο ο αντικαταστάτης του στη Φεράρι. Σημαίνει αυτό πως είναι καλύτερος πιλότος από τον Χάμιλτον; Σε καμία περίπτωση. Είναι, όμως, η εκδίκηση ένα πιάτο που τρώγεται κρύο; Τροφή για σκέψη...
Αντονέλι, Λόσον, Τσουνόντα (και οι τρεις έκαναν καταπληκτικό αγώνα), Νόρις (αν δεν παίρνεις πολλούς βαθμούς σε αγώνα που ο teammate σου είναι εκτός από τον πρώτο γύρο, τότε βράσε όρυζα...), Χάμιλτον, Λεκλέρκ (ενός λεπτού σιγή για τους ταλαιπωρημένους Τιφόζι που είχαν πιστέψει πως στο Μπακού θα κάνουν κάτι, το οτιδήποτε) και Χάτζαρ συμπλήρωσαν τη βαθμολογούμενη δεκάδα ενός grand prix που θα καταπολεμούσε άνετα τη χρόνια αϋπνία, μιας και δεν είδαμε και πολλά. Κυρίως γιατί είχαν βαρύνει τα βλέφαρά μας και ψιλογύραμε εκεί στα μέσα.
Μαξ Φερστάπεν, λοιπόν. Τέταρτη φετινή νίκη, δεύτερη σερί και «Ω ναι, επέστρεψα ξανά, είναι ο Μαξούλης πίσω απ' το πουθενά».
Μπορεί από το «πουθενά» να πάει στο «κάπου»; Δύσκολο.
Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο: ο κερατάς έχει ένα πολύ συγκεκριμένο κρεβάτι και παίρνει τα μέτρα των πάντων.
Δεν ξέρουμε για 'σας, αλλά εμείς φοβόμαστε ν' ανεβούμε εκεί πάνω.
